پوچی

این روز ها تشخیص درست و غلط برام نا ممکن شده. 

سالهاست که دیگه دست نوشته های آریایی باز دید کننده نداره . 

فقط هست و هست . 

ی جورایی شاید   دست نوشته های آریایی  هم به پوچی  رسیده . 

گاهی به دور از هر شعار زدگی فکر می کنم که برای چی به دنیا اومدیم . 

همش عذاب و سختی . 

یعنی اومدیم در این دینا که عذاب بکشیم و بمیریم . 

این یعنی بی عدالتی . 

اساس دنیای حال حاضر یعنی بی عدالتی و نفس کشیدن توی این دنیا هم شده بی عدالتی . 

خواب شب ها هم شده بی عدالتی . 

روز از شب ناراضی هست و شب از روز . 

زمان مثل برق و باد می گذره و سختی ها با حالات مختلف تغییر شکل می دهند . 

دیگه حس و حالی نمونده برای نالیدن .

برای داد زدن .

برای نفس   کشیدن . 

مصداق مردگان متحرک که می گن رو تازه الان می تونم درک کنم . 

شاید الان نزدیک ترین حالت به ی مرده رو دارم درک می کنم .

 ی  مرده که تاثیری تو دنیای مادی نداره . 

ای کاش حضورم  و اومدنم در این دنیا دست خودم بود  . 

ای کاش .... 

آریایی خیلی زود پیر شده ...